ทุกชีวิตบนโลกนี้

ก็มีชีวิตจิตญาณ

ไม่ใช่แค่วัวหรือแพะ

ที่จะรู้จักเจ็บปวด

อย่างเช่นการฆ่าปลา

ถึงแม้จะควักตับไตไส้พุงมันออกมาแล้ว

จับมันโยนลงน้ำ

มันก็ยังคงว่ายไปว่ายมา

ถึงแม้จะตัดหัวมันขาดออกจากลำตัว

แล้วหั่นเป็นท่อนๆ

มันก็ยังคงกระตุกอยู่อย่างนั้น

เวลาที่ปรุงปลาไหลอยู่นั้น

เมื่อจับมันโยนลงในหม้อน้ำเดือดๆ

เสียงที่มันพยายามดิ้นรน

 เสียงฝาหม้อที่เปิดๆ ปิดๆ

ด้วยแรงดิ้น

ช่างเป็นเสียงที่น่าเวทนายิ่งนัก

เวลาที่นึ่งปู

จัดการจับขามันผูกไว้แล้วจับนึ่ง

มันอยากตาย ก็ตายไม่ได้

มันอยากหนี ก็หนีไม่พ้น

ได้แต่พยายามดิ้นรนอยู่ภายในกระทะอย่างหวาดผวา

ที่สุดของความเจ็บปวด

ที่สุดของความอาคาต

มันเป็นเช่นนี้เอง

 

ลองดูคนทั่วไปที่ใช้มีดสับคีบปูเป็นสองท่อนทั้งเป็นๆ

คีบนั้นก็ยังคงคีบมีดเล่มนั้นไว้แน่นไม่ปล่อย

ความอาคาตแค้นพยาบาทมีให้เห็นชัดเจนยิ่ง

บางคนเห็นการฆ่ากบ

ถึงแม้ว่าหัวมันจะโดนสับออกมาแล้ว

ร่างของมันยังคงตะเกียกตะกาย

ขาของมันยังคงขวนขวายไปหาส่วนที่ๆ

ควรจะมีหัวอยู่ !

แต่พยายามเท่าไร

ก็ไม่มีอะไรให้จับต้องแล้ว

เมื่อกบถูกถลกหนัง

 ทั้งตัวของมันก็ยังคงขยับอยู่

อีกทั้งรูปร่างนั้นเหมือนคนยิ่งนัก

แล้วจะใจดำกินได้ลงได้อย่างไร

บางคนชอบกินกุ้งเต้น

เมื่อเขาแกะเปลือกกุ้งออกทั้งเป็นๆ

แล้วจับใส่ปากขบเคี้ยว

กล้ามเนื้อของมันก็ยังคงกระตุกอยู่

 

คงเคยได้ยินอาหารจานหนึ่ง

ที่มีชื่อว่า ปลาสองแผ่นดิน

วิธีปรุงก็คือ

พ่อครัวจะใช้ผ้าซับน้ำ

ห่อหัวปลาเอาไว้

แล้วนำปลาตัวนั้นไปทอดแค่ช่วงลำตัวในน้ำมันร้อนๆ

แล้วราดด้วยน้ำปรุงรสที่หางปลา

เสร็จสรรพจึงยกขึ้นโต๊ะ

เมื่อพนักงานทำการแกะผ้าผืนนั้นออก

ก็จะเห็นปากปลาที่ยังพะงาบๆ

ตาปลาที่ยังเกลือกกลิ้ง

บรรดาพ่อค้าต่างก็ใช้วิธีนี้

 ให้ผู้รับประทานได้เห็นว่า

ปลาเป็นๆ สดๆ คนเหล่านั้น

ต่างก็แย่งกันคีบ แย่งกันกิน

แต่ไม่เคยรู้เลยว่า

ความอาคาตพยาบาทที่หนักที่สุด

อยู่ที่นี่เอง

 

ยังมีเมนูอีกจานนึง

ใช้ลูกหนูที่เพิ่งคลอดได้ไม่นาน

เมื่อจับมันขึ้นมา

มันก็จะร้อง “จี๊ดดด”

หนึ่งเสียง

เมื่อราดตัวมันด้วยเครื่องปรุงรส

มันก็จะร้องอีกเสียง

เมื่อจับมันใส่ปากขบเคี้ยว

มันก็จะร้องอีกเสียง

ด้วยน้ำเสียงแห่งความเจ็บปวด

เมื่อมันไหลผ่านหลอดอาหาร

ลงไปถึงกระเพาะอาหาร

มันก็ยังคงดิ้นไปดิ้นมา

 คนที่กินก็ยังคงหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มไปกับรสชาติของ

“อาหารสวรรค์บนดิน”

ชีวิตน้อยๆ

นี้ก็ตายอย่างไร้ค่า

 

อาหารเลื่องชื่ออีกอย่างนึงคือ

เป็ดย่าง

เป็ดเหล่านั้นจะถูกขังอยู่ในกรง

ด้านล่างจะจุดไฟเอาไว้

เป็ดเหล่านั้นยืนอยู่ในกรงที่เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ

ก็จะวิ่งวุ่นไปรอบๆ กรง

เมื่อวิ่งไปวิ่งมา

ก็เริ่มร้อน เริ่มกระหายน้ำ

มันก็จะไปดื่มกินน้ำปรุงรสที่เทอยู่รอบด้าน

ยิ่งกินก็ยิ่งกระหาย

ยิ่งกระหายก็ยิ่งกิน

 ก็กินจนกระทั่งทั่วทั้งตัวมันเต็มไปด้วยน้ำปรุงรส

สุดท้ายก็ถูกทรมานจนตาย

ส่วนบรรดาลูกค้า

เขาก็สนใจกันเพียงว่า

เป็ดย่างจานนั้นอร่อยหรือไม่

แต่จะไม่สนใจว่ามันปรุงมาด้วยวิธีใด?

 

การกินสมองลิงเป็นๆ

ที่ได้ยินกันมา

คือการจับลิงที่ยังกระโดดโลดเต้นอยู่

มัดไว้ใต้โต๊ะที่สั่งทำเป็นพิเศษ

ให้หัวมันโผล่ขึ้นมาตรงรูกลางโต๊ะ

บรรดานักกินก็จะนั่งคุยกันไปพลางอย่างเริงร่า

รอลิ้มรสชาดอาหารจานเด็ด

หลังจากนั้น

พนักงานก็จะถือเลื่อยและค้อนเดินมา

ด้วยประสบการณ์

ด้วยอารมณ์ทีท่างามสง่า

เลื่อยหัวกระโหลกของลิงตัวนั้นออก

 ลิงตัวน้อยที่น่าสงสารก็ได้แต่นั่งตัวสั่นดิ้นรน

แต่นักกินผู้มีราศีทั้งหลายต่างก็ไม่สนใจ

รอจนเวลาที่พนักงานใช้ค้อนเคาะกระโหลกสมองออกมา

สมองสดๆ

ก็วางอยู่ให้เห็นตรงหน้า

แต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้

บรรดานักกินที่อดใจรอกันแทบไม่ไหว

ก็จะเริ่มใช้อุปกรณ์การกินที่ทำพิเศษ

ต่างตักต่างกิน

ควักสมองลิงออกมาทีละช้อนๆ ..

เสียงหัวเราะ

 เสียงชมเชยรสชาด มีมาไม่หยุด

ภายในแฝงไว้ซึ่งเสียงแห่งความทรมานของลิงตัวนั้น

ทนรับความเจ็บปวดที่อำมหิตที่สุด

ลูกตาเหลือกโพลน

ทั้งตัวดิ้นรน

แม้แต่โต๊ะยังขยับเขยื้อน

คดีอาจชญากรรมที่โหดร้ายที่สุด

ก็เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหารนี่เอง

...

ฟังมาถึงตรงนี้

ทุกท่านคงจะคิดเช่นเดียวกันว่า

คนเหล่านั้น

ช่างโหดร้ายอำมหิตนัก

เขาไม่ควรจะเหิว้ยมโหดกันอย่างนั้น

แต่ลองนึกทบทวนกันซักนิด

การกระทำของคนอื่น

จะต่างไปจากคนเหล่านี้ซักเท่าไรเชียว

.. ข้อแตกต่างคงมีแค่

คนเหล่านั้นกินทั้งเป็น

แต่คนกลุ่มอื่นทั่วๆ ไปนั้น

ให้มือเชือดฆ่าให้เสร็จสรรพจากโรงฆ่าสัตว์

ก็เป็นการทรมานไก่เป็ดปลา ..

 เช่นกัน คว้านท้องควักไส้

ถลกหนังดึงเส้น

เชือดตับเฉือนปอด

หัวหางต่างกาย

ปล่อยเลือดสูบไข

หั่นท่อนห่อกล่อง

เขาเหล่านั้นก็แค่เดินเข้าตลาดอย่างอารมณ์ดี

เลือกดูกล่องที่มันไม่มีคราบเลือด

ไม่เหลือลมหายใจ

ไม่อาจลุกมาเดินได้

เลือกซื้อเนื้อชั้นเยี่ยมกลบบ้าน

จากนั้นก็จัดการหั่นชิ้นปรุงรส

ทั้งทอดทั้งนึ่ง สุดท้าย

 สัตว์ทั้งหลายที่ผ่านแดนประหารอันโหดร้าย

ละจากคมมีดขอบกระทะ

มาถึงโต๊ะอาหาร ส่วนเราๆ

ท่านๆ

บรรดาพ่อแม่พี่น้องแก่เยาว์

ที่ไร้สมองนึกคิด

ต่างก็ชื่นชมอาหารมื้อนี้

ที่พระเจ้าประทานมาให้

ชีวิตน้อยๆ เหล่านั้

ที่ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเราเลย

ก็ต้องมาตายไปอย่างไร้ค่า

เป็นอาหารให้คนกิน

ถูกฝังอยู่ในกระเพาะของคน

แค้นอย่างไร

ก็ยากจะเรียกร้อง

 การกระทำอย่างนี้

จะต่างจากการกลืนถลกหนังทั้งเป็นตรงไหน?

สิ่งที่ต่างกัน ก็เพียงแค่ ..

ลงมือทำเอง หรือ จ้างเขาทำ ..

 

เคยได้ยินเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งในสมัยก่อน

ว่า ครั้งหนึ่ง

เขากำลังต้มปลาไหล

เมื่อต้มเสร็จ เขาเปิดฝาหม้อ

ก็ต้องตกใจ

เมื่อเห็นว่าปลาไหลตัวนั้น

ทั้งหัวและหาง

ก็โดนต้มสุกแล้ว

แต่ส่วนลำตัวนั้น

คดงอออกมานอกหม้อ

ท่าทีการตายที่น่าพิสวง

เขาถึงคว้านท้องมันออกมาดู

จึงได้พบว่า

ทั้งท้องของมันเต็มไปด้วย

ไข่ปลา

ที่แท้ปลาไหลตัวนั้นต้องการปกป้องลูกๆ

 ของมัน

ยอมให้หัวและหางโดนต้ม

ก็ไม่ยอมให้ลูกๆ เป็นอะไรไป

 

พวกเราต่างก็รู้ว่า

การเอาขอไปเกี่ยวปลานั้น

โหดร้าย

การถอนเขาของวัวกระทิง

งาของช้างพลาย ให้มันค่อยๆ

ตายไปเองนั้น

เป็นการกระทำที่โหดร้าย

และก็รู้ว่า

การกินเนื้อสัตว์ป่า

ก็เป็นการกระทำที่ไม่ควร

แต่ทำไมพวกเราไม่นึกกันบ้าง

ว่า

การกินเนื้อไก่เป็ดปลาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

ก็เป็นการกระทำอันไรมโนธรรมเช่นกัน

องค์การอนุรักษ์สัตว์ป่าทั่วโลก

 ต่างก็รู้ว่าควรปกป้องอนุรักษ์ปลาวาฬ

ปลาโลมา

และสัตว์ใกล้สูญพันธ์ทุกชนิด

อีกทั้งจัดทำการสื่อข่าวต่างๆ

ใช้ประโยคที่ดุเดือดที่สุด

มาต่อว่าการกระทำทารุณสัตว์ทั้งหลาย

แต่สิ่งที่เข้าใจยากก็คือ

เมื่อเขาเหล่านั้นเดินเข้าร้านอาหาร

ทั้งโต๊ะก็ยังคงวางเต็มไปด้วยปลาเป็ดไก่

เมื่อเขาใช้มีดใช้ส้อมในมือ

เฉือนเนื้อที่วางอยู่ในจานบนโต๊ะ

 ใช้สองมือฉีกเนื้อปีกไก่

หรือน่องเป็ด มากิน

ทำไมถึงไม่รู้สึกว่า

การกระทำอย่างนี้ก็เหี้ยมโหด?

อย่าตัดสินใจกินเจ

เพียงเพราะว่ามันมีผลประโยชน์

 

หากว่าคนๆ หนึ่ง คิดจะกินอาหารมังสะวิรัติ

เพียงเพราะว่ามันมีผลประโยชน์ต่อร่างกาย

นั่นก็นับว่าเป็นการเห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง

สิ่งที่สำคัญที่สุด คือการ

เอาใจเขามาสู่ใจเรา

ลองคิดในมุมมองของสรรพสัตว์ทั้งหลาย

ใช้จิตใจแห่งเมตตามาตรึกตรอง

ว่า มนุษย์ สมควรหรือไม่

ที่จะกินปลากินเนื้อต่อไป

ลองมองดูเวลาที่คนกินเนื้อกินปลา

เรากำลังสร้างความทุกข์ทรมานมากแค่ไหน

 ให้กับเพื่อนร่วมโลกที่น่ารักเหล่านั้น

หลายต่อหลายคน

กินเนื้อสัตว์มานานหลายสิบปี

บางที่ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

นั่นเป็นเพราะว่า ทุกๆ

ครั้งที่มีการ “พบปะ”

กับสัตว์เหล่านั้น

ล้วนอยู่บนโต๊ะอาหารทั้งนั้น

รู้แต่เพียงว่า

อาหารจานนั้นกำลังโชยกลิ่นหอมหวลชวนชิม

แต่ไม่ค่อยจะไปนึกถึงว่า

อาหารจานนั้น ได้มาอย่างไร

 

ในฟาร์มสัตว์

เรามักจะเห็นลูกวัวน่ารักที่เชื่องนักหนา

และก็ยังได้เห็นภาพที่เจ้าของฟาร์มอยู่ร่วมกับลูกวัวเหล่านั้นอย่างอบอุ่น

แต่ท่านอย่าได้หลงเชื่อภาพที่ท่านได้เห็น

เพราะว่า

เมื่อวัวน้อยเหล่านั้นเติบใหญ่แล้ว

เจ้าของก็จะขายมันให้กับพ่อค้า

ให้เขาฆ่าอย่างเลือดเย็น

เมื่อลูกวัวคลอดออกมาแล้ว

ก็จะถูกส่งไปยังสถานที่เหมาะกับการเลี้ยงดู

 

ในร้านอาหารหรูหราหลายแห่ง

มีเมนูจานหนึ่งที่ลือชื่อ

ใช้เนื้อวัวปรุงรส

แม้ว่าราคามันก็สูงไม่น้อยก็ตาม

อาหารจานนี้ใช้วิธีปรุงรสอย่างพิเศษ

เมื่อลูกวัวคลอดออกมาแล้ว

ก็จะถูกส่งไปยังกรงขัง

ที่แคบเล็กพอดีตัว

ทำให้มันไม่สามารถขยับไปไหนได้

เพื่อที่จะให้เนื้อวัวนั้นอ่อนนุ่ม

หลังจากนั้นก็จะฉีดยาต่างๆ

รวมไปถึงยาต้านทาน

ให้ลูกวัวโตไว

 เพราะฉะนั้น

ไม่เพียงแค่ทำให้เนื้อวัวอ่อนนุ่ม

ยังทำให้มีน้ำเนื้อหอมหวาน

เพราะว่าชั้นบนจะเป็นไขมันเสียส่วนใหญ่

สีสันจึงเป็นสีอ่อน

พ่อค้าก็บอกกับผู้บริโภคว่า

เนื้อวัวสีนี้มีผลดีกับร่างกายคนเรายิ่งนัก

ฉะนั้นผู้บริโภคจึงยอมที่จะจ่ายเงินราคาสูงเพื่อที่จะได้ลิ้มรส

นับว่าเป็นการกระทำที่อำมหิต

และโง่เง่ายิ่งนัก

 

พูดถึงหมูและไก่

ก็ล้วนมีชีวิตครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นทั้งนั้น

พวกเราต่างก็รู้

ว่าทั้งไก่และหมู

ก็ล้วนเป็นสัตว์ที่น่ารัก

อันที่จริงหมูอาจจะฉลาดยิ่งกว่าสุนัขเสียอีก

ในสมัยที่ยังทำฟาร์มทำนากันอยู่

หมูล้วนเติบโตมาจากฟาร์มกว้างใหญ่

อยู่อย่างอิสระเสรี

มองดูแม่หมูและลูกหมูคลุกตัวอยู่ในโคลน

แม่ไก่พาลูกไก่จิกหาอาหารตามพื้น

 ช่างเป็นภาพแห่งความอบอุ่นของครอบครัวยิ่งนัก

พวกเขาเหล่านั้นนับว่าเป็นเพื่อนที่ใกล้ตัวมนุษย์ที่สุด

แต่ขณะนี้เขาเหล่านั้นกลับถูกจับมาฆ่าแกงด้วยวิธีอันทารุณต่างๆ

กลายเป็นอาหารแต่ละจานบนโต๊ะ

ลงไปอยู่ในกระเพาะคน

 

พวกเราต่างก็เคยเห็น

ไม่ว่าจะในหนังสือ

หรือในโทรทัศน์

ว่าให้ถนอมรักษาชีวิตสัตว์

ควรจะมีเมตตารักต่อสัตว์

แต่สิ่งที่แปลกก็คือ

ความรักและเมตตานี้

ไม่อาจค้นพบได้ในตัวสัตว์เหล่านั้น

สำหรับเจ้าของฟาร์ม

ด้วยจุดมุ่งหมายที่จะได้กำไรให้มากที่สุด

เขาจะใช้พื้นที่ที่น้อยที่สุด

จับสัตว์ขังเข้าไปให้ได้มากที่สุด

เมื่อเป็นเช่นนี้

 สัตว์เหล่านั้นก็ไม่สามารถมีชีวิตครอบครัวที่ดีได้อีก

แม้แต่การจะขยับตัวในกรงไก่

ก็ยากนักหนา

แต่มันยังคงใช้ขาปีนป่ายเกาะกรงอยู่ตลอดอย่างธรรมชาติของไก่

คุ้ยเขี่ยและจิกกันไปจิกกันมา

ฉะนั้น

ผู้เลี้ยงจึงตัดปัญหาด้วยการตัดส่วนหนึ่งของขาไก่

เพื่อที่จะลดโอกาสที่ไก่จะได้รับบาดแผลและเชื้อโรคจากการจิกระหว่างกัน

 ซึ่งจะทำให้ลดกำไรที่จะได้รับ

 

ต่อหน้า  2

<photo id=1></photo>